Një letër e shkruar në 10 tetor të 1930-ës, kërkon bursë për Lasgush Poradecin. Letra është shkruar nga Filip Papajani, mik i Nosit dhe i Lasgushit, shkrimtar, gazetar e atdhetar. Ministria e Arsimit të kohës i ka hequr bursën poetit, ndërkohë që
Kostandin Kristoforidhi dhe Aleksandër Xhuvani, mbeten pa asnjë mëdyshje Rilindësit e Nderit jo vetëm për Elbasanin, por edhe për kombin. Roli dhe kontributet, veprimtaria dhe trashëgimia që ata kanë dhënë dhe lënë për brezat është e shumë e çmuar. Vepra e tyre
Aleksandër Xhuvani është veprimtar i Rilindjes Kombëtare, iluminist i spikatur dhe pedagog i madh, personalitet i shquar i arsimit, i shkencës dhe jetës politiko-shoqërore, Mësues i popullit dhe shkencëtar i shquar (gjuhëtar, pedagog dhe psikolog). Është pedagogu më i shquar shqiptar dhe
Shqipja është një gjuhë me fizionomi të vetën, me tipare Fonetike, Morfologjike e Sintaktike të dalluara mirë dhe jo një përshesh gjuhërash të huaja, sikundër u cilësua nga një palë. Dhe pikërisht për këto karakteristika të çkoqura që ka, zë një vent
Hovi popullor i elbasanasve për çlirim dhe arsim shqip, i përkrahur nga të gjitha shtresat sociale të kohës do të arrinte pikun e vet me caktimin dhe zhvillimin e Kongresit të Elbasanit më datë 2-9 shtator 1908. Qyteti i Elbasanit u zgjodh
Filip Papajani ishte elbasanas, nga lagjia Kala. Kishte lindur më 1878. Që në vogëli kishte çfaqur tendenca pavarësie dhe mosbesimi në çdo gjë. Nuk i besonte fesë dhe tallej me “njerëzit e zotit”, priftërinjtë e hoxhallarët, megjithëse siç e tregoi jeta, me
Prof. Mahir Domi gjithnjë do të kujtohet si dijetar me horizont të gjerë e njeri me zemër të pastër, me mendje të kthjellët e pa paragjykime, me fjalë të ngrohtë dashamire dhe me kurajë intelektuale dhe me integritet moral.
Është më i madhi nga të gjithë ne dhe i pari apostull i shqiptarisë e i vllazërisë s’onë. Nuk ka shpëtim shqiptari, në qoftë se nuk shtije në punë frymën me të cilën është veshur fjala e Naimit. Sa herë që hap