Theodhori i Haxhifilipit - siç e njihnin bashkëqytetarët e tij elbasanas - ka lindur në “të katërtën dhjetë vjet” të Shek. XVIII dhe që në vogëli shkoi për studime në Voskopojë. Pasi kreu studimet, kthehet në Elbasan dhe fillon punë mësues (dhaskal-greqisht)
Banorët e Elbasanit gjithnjë i ka karakterizuar dëshira e zjarrtë për arsim e kulturë. Veçanërisht e theksuar kjo në përpjekjet e vazhdueshme për të patur mundësi të shkruanin e lexonin gjuhën e tyre, pikërisht atë gjuhë që ata e përdornin si
Tue shfaqë dëshirën e botimit të njij të përkohëshmeje, me qëllim që të vëni dhe ju nji gur në ndërtesën e ardhshëme t’arsimit filluer, båni me tě vërtetë nji puně të lavdueshme, por më duket se merrni mbi vedi edhe nji detyrë
Të dhënat e para mbi strukturën gramatikore të gjuhës shqipërishte nisin që në gjysmën e parë të shekullit XVII, me një dorëshkrim mbetur anonim por që mendohet të jetë shkruar më 1710 nga një i quajtur Theodhor Bogomili (ribotuar kohët e fundit).
Një letër e shkruar në 10 tetor të 1930-ës, kërkon bursë për Lasgush Poradecin. Letra është shkruar nga Filip Papajani, mik i Nosit dhe i Lasgushit, shkrimtar, gazetar e atdhetar. Ministria e Arsimit të kohës i ka hequr bursën poetit, ndërkohë që
Kostandin Kristoforidhi dhe Aleksandër Xhuvani, mbeten pa asnjë mëdyshje Rilindësit e Nderit jo vetëm për Elbasanin, por edhe për kombin. Roli dhe kontributet, veprimtaria dhe trashëgimia që ata kanë dhënë dhe lënë për brezat është e shumë e çmuar. Vepra e tyre
Shqipja është një gjuhë me fizionomi të vetën, me tipare Fonetike, Morfologjike e Sintaktike të dalluara mirë dhe jo një përshesh gjuhërash të huaja, sikundër u cilësua nga një palë. Dhe pikërisht për këto karakteristika të çkoqura që ka, zë një vent
Hovi popullor i elbasanasve për çlirim dhe arsim shqip, i përkrahur nga të gjitha shtresat sociale të kohës do të arrinte pikun e vet me caktimin dhe zhvillimin e Kongresit të Elbasanit më datë 2-9 shtator 1908. Qyteti i Elbasanit u zgjodh
Është më i madhi nga të gjithë ne dhe i pari apostull i shqiptarisë e i vllazërisë s’onë. Nuk ka shpëtim shqiptari, në qoftë se nuk shtije në punë frymën me të cilën është veshur fjala e Naimit. Sa herë që hap
Elbasani shquhet si qendër e fuqishme arsimore dhe kulturore në përpjekjet që bënë figura si Onufri, Mehmet Sedefqar Biçakçiu e Kostandin Shpataraku, të cilët përfaqësonin epokën e humanizmit shqiptar.
Nga dera e madhe e Tod’hrit kanë dalë dhjetëra mësues, të cilët kanë shërbyer për 246 vjet në arsim. Historia e plotë nga krijimi i alfabetit shqip me 52 gërma e deri tek vrasja e atdhetarit sepse po ndërtonte në Elbasan një
