Elbasani është ndoshta i vetmi qytet, emri i të cilit është shkruar në pllaka guri? Asnjë mëdyshje, asnjë interpretim, kundërshtim ose hamendësim ...
Kjo âsht nji poezi e thjeshté lirike, t’cilén uné gabimisht e kam hamendsue t’jeté e nji autoreje t’panjohun elbasanase. Voné kam msu’ se i takon Josif Haxhimimés nga Elbasani, i cili shkruente me pseudonimin letrar “Rras’ e Bardhe”.
Në studimin e R. Elsie mbi këta alfabete, ai rendit alfabetin e Gregorit të Durrësit, alfabetin e Theodor Haxhifilipit elbasanas (i njohur si Dhaskal Todri), alfabetin e Jani Vellarës, si dhe disa të tjerë më të vegjël: alfabeti i papa Totasit elbasanas,
Vargjet e mëposhtme janë teksti i një kënge mjaft të vjetër, të cilën unë e kam gjetur te shënimet që ka mbajtur im atë rreth 60 vjet më parë. Kuptohet, nuk është krijim i tij, por shumë këngë të tilla ai i
Mirëpo, mjerisht këtë këngë të bukur unë e dëgjoj me disa tekste të ndryshme, ndonëse muzika është e njëjtë. Nuk e di cili tekst është i sakti prej tyre, sepse sot këngët qytetare të Shqipërisë së Mesme janë shndërruar në një çorbë
Është e ditur tashmë madhështia jonë dhe respekti ndaj të tjerëve ndryshe, veçanërisht midis besimeve fetare, pra, shumicës myslimane nga njëra anë dhe pakicës kristian-orthodokse nga ana tjetër. Kjo ka domethënie të madhe.
Nën thirrjet dhe britmat “Dum’ babën” (Dovletin) ata filluan ngado plaçkitjet, vrasjet dhe burgimet e patriotëve shqiptarë. Gjithçka tjetër që kishte përmbajtje të pastër shqiptare, ishte e ndaluar për ta. Flamuri ynë kombëtar, atdhetarët, mësuesit e gjuhës shqipe, baballarët dhe dervishët atdhetarë,
Thirrjet e tyre nëpër rrugë: - Hajde, dondurma kajmak … (akullore me krem – ice cream, angl.) krijonin mundësinë që të dilnin për pak çaste nga shtëpia edhe vajzat e mbuluara. Ky ishte edhe rasti i duhur për të vluarin nga sevdaja,
Nuk kam ndërmend t’ju kujtoj që hudhra mbahet veç “për me prish’ synin e keq”, sipas besëtytnive të lashta. Jo. Hudhra ishte dhe mbetet përbërës i veçantë i gatimeve tona. Mbaj mend se një nga gatimet tona përgatitet me hudhra dhe kos.
Në Korrik 1949, kur kishte dorëzuar në Institut dorëshkrimin e veprës “Gramatika”, K. Cipoja botoi në shtyp skicën “Gjuhë dhe gramatikë”, në të cilën njofton lexuesit paraprakisht për përmbajtjen e veprës dhe shpreh idetë e tij për gjuhën letrare dhe për atë
