Kur njyrat e natyres, ndodhen t’zbêta
Kur natyra vetiu vdes e nxihet,
Aj dilli dimenor, me rreze t’nxêta
Shterngon lulen te bij e te perterihet.
Nga dilli fort i nxête, lulet dimnore
Na duken shum’ te bukra, e si n’pranvere;
Po rrêhemi se kurre, s’bâhen verore,
Massi akllin ne rrâjet e kan’ perhere.
Per se pra, ti o shoqi im i – padamun,
Per m’ u – rrêjte m’até lulen dimenore,
Ke deshir e e shterngon, me marre ‘i deftese t’plotte.
Me vjen keq qi mundohe dyke pamun,
Nonse nga ‘i her’ mjaft ne gazmore,
Se, shterngimi perhere m’çdo gâ â i kotte…
“Rras’ e Bardhe”
Elbasan, 20 Maj 1909
Kjo âsht nji poezi e thjeshté lirike, t’cilén uné gabimisht e kam hamendsue t’jeté e nji autoreje t’panjohun elbasanase. Voné kam msu’ se i takon Josif Haxhimimés nga Elbasani, i cili shkruente me pseudonimin letrar “Rras’ e Bardhe”.
(shképutun nga revista “DITURIJA”, 1 korrik 1909, botues Mithat Frashéri – Lumo Skendo).
Vérteté âsht pér t’u çuditun se 114 vjet mâ paré, n’Elbasan kishte poeté qi shkruenin shqip dhe i thurnin vargjet mâ t’âmla dashnisé (pértej bejtexhinjve me frymézim fetar).
Askund nuk e kam pa’ nji poezi té tillé.
Nuk marr pérsipér me i bâ analizén artistike (vargu, rima, metrika etj), por m’pélqen pér laicitetin dhe shpirtin krijues té nji elbasanasi qi pérballet me blasfeminé.
Bukurosh Dylgjeri
Elbasan, Shkurt 2023
